Kan je zeggen dat de oceanen sterven? In de Noordwestelijke Grote Oceaan is hypoxisch water, ofwel zuurstofarm oceaanwater mogelijk al verantwoordelijk voor het doden van belangrijke diersoorten. CO2 uitstoot veroorzaakt door de mens, leidt tot verzuring en verwarming van de oceanen. Door de opwarming van de oppervlaktelaag van het water, wordt deze lichter in gewicht dan de diepere waterlagen waardoor de warme waterlaag geneigd is te gaan drijven terwijl deze juist zou moeten mengen. Organische koolstof valt daardoor naar diepere wateren waar bacteriën het koolstof oxideren tot CO2. Door een opwarmend klimaat, mengt het water zich steeds langzamer waardoor ook in de diepere waterlagen van de Grote Oceaan de zuurstofgraad afneemt en de verzuring van het water toeneemt.

Dat de oceanen sterven is misschien niet het eerste bericht dat je op Hoera, werkloos! verwacht, maar werkloosheid komt voort uit een gebrek aan lange termijnvisie. Niet alleen biedt het vergroenen van onze samenleving talloze kansen op werk, maar volgt er op de klimaatcrisis zonder goede aanpak nog meer werkloosheid. Vandaar dat het nu al van belang is om in te zien dat de oceanen sterven.

Grootste oceanen sterven tot nu toe.

Op de stranden bij Californië zijn de afgelopen weken miljoen dode garnaalachtigen uit de Noordelijke Grote Oceaan aangespoeld volgens onderzoekers Joe Tyburczy en Bill Peterson van California Sea Grant die de dode dieren hebben onderzocht. Onderzoeker Bill Peterson spreekt van de grootste “Die- off” die door hem is waargenomen in de recente geschiedenis. Oceaanschepen langs de Noordkust van Californië constateerden lagere zuurstofgehaltes dan normaal in de Noorwestelijke Grote Oceaan. Tyburczy wijst op mogelijk gevaar voor andere diersoorten zoals krab wanneer het om zuurstofverarming (hypoxia) van het oceaanwater gaat. Het risico dat de oceanen sterven is te groot.

In 2005 stierven biljoenen oesters en sindsdien strijden de dieren om te overleven. Weinig mensen van de zogenaamde “110 mijloen dollar- industrie” geloofden dat er een mogelijk verband was met de PH- afname van het water wat in 2008 en 2009 werd geconstateerd. Begin vorig jaar werd duidelijk dat de schade die de honderden oesterkwekers hadden geleden, een wereldwijd signaal was geworden en de eerste tastbare bewijzen dat verzuring van de oceanen en dat de oceanen sterven nu reeds gevolgen heeft voor het oceaanleven en de mensheid.

Wetenschappers, waaronder Richard Feely van Pacific Marine Environmental Lab, waren verbaasd om in 2007 vast te stellen dat verzuurd en zuurstofarm water de Westkust eerder zou bereiken dan over 50 tot 100 jaar…..
Toen het gepubliseerde werk en de boodschap van Feely de oesterkwekers bereikte, legde de onderzoeker uit dat het diepe oceaanwater bij Noordenwind richting het strand stroomde en dat dit corrosieve water waarschijnlijk de oesterkwekerij werd ingezogen. Met behulp van high- tech PH- sensors testten de kwekers reeds jaren hun water en wanneer de PH- waarden te laag waren, stierven de babyoesters binnen twee dagen. Bij een normaal PH- gehalte kwam de produktie van schelpdieren weer op gang.

Er volgen steeds grotere problemen nadat de oceanen sterven.

Door opwarming en zuustofverarming van de oceaan zullen veel organismen moeite hebben om te overleven in deze ongeschikte omgeving. De impact voor het oceaanleven waaronder een veranderde voedselketen- dynamiek en de uitbreiding van ziekteverwekkers zal groot zijn. Bovendien gebeurt dit alles in oceanische ecosystemen die reeds bedreigd worden door menselijk handelen zoals overbevissing, eutrofiëring (vermesting) en vervuiling. In sommige gevallen passen organismen zich aan de veranderde omstandigheden aan maar omdat meerdere soorten afhankellijk worden van de zogenaamde “Groene Oceaanweiden” die steeds schaarser worden, zal er grote concurrentie tussen de diersoorten ontstaan wat weer ervoor zorgt dat de oceanen sterven.

300 miljoen jaar geleden kwamen enorme hoeveelheden opgeslagen koolstof vrij tijdens vulkanische uitbarstingen in Siberië waarbij 90 tot 95% van alle oceaanorganismen uitstierven. Het huidige oceanisch proces wat zich voltrekt door het jaarlijks vrijkomen van CO2, ongeveer 30 miljard ton, verloopt zeker 10 keer sneller dan bijvoorbeeld het laatste grote vernietigingsproces van oceaanorganismen zo’n 55 miljoen jaar geleden, het zogenaamde PETM. De huidige verzuring van de oceaan is sinds 300 miljoen jaar ongeëvenaard. We gaan een ongekend gebied binnen van veranderende oceanische ecosystemen en stellen organismen bloot aan ontoelaatbare evolutionaire druk. Zelfs als we alle CO2 uitstoot veroorzaakt door de mens, vandaag zouden stoppen zou het nog 30 tot 50 jaar duren voordat het meest verzuurde water langs de Westkust is hersteld. Een mondiale catastrofe voltrekt zich wellicht, vanuit geologisch perspectief gezien, nu in een oogwenk. Het kan zijn dat wij op dit moment nog niet beseffen voor de belangrijkste uitdaging te staan sinds de mensachtigen evolueerden. Het beste wat we kunnen doen is de omvang van het probleem in te perken door een snelle en drastische vermindering van CO2 uitstoot.

Gaat de mens afwachten, handelen, of is er iets anders waar we ons in moeten bekwamen? Wanneer we geen nauwkeurige kennis hebben van onze beperkingen, kunnen we misschien beter leren vertrouwen op onze nog ongekende vermogens. Wanneer we verdere vernietiging van de aarde willen afremmen, zal de mens moeten vertrouwen op het vinden van een totaal vernieuwend, duurzaam mondiaal systeem. Daarvoor is het noodzakelijk dat we niet alleen in “bruggen” leren denken om op die manier tot een totaal- inzicht te komen maar ook een langetermijnvisie kunnen ontwikkelen waarin we een een beeld kunnen creëren van een mogelijke situatie direkt voorbij de letterlijke golflengte van miljoenen jaren waarbinnen immense natuurveranderingen, al dan niet door de mens veroorzaakt, plaats vonden. Ook is het van belang dat, als we spreken over een lange termijn, de mens bekend wordt met de noodzaak van “bezinking” van onbewust ontvangen informatie waardoor als het ware de sturing van het menselijk handelen optimaal wordt geprogrammeerd in het onbewustzijn gedurende een periode van passiviteit, niet handelen. Hoe langer we niets doen, hoe meer de oceanen sterven.

Het klinkt wellicht als een brug te ver maar de huidige crisis en werkloosheid is bij uitstek een tijd om te oefenen in het langetermijndenken en plannen te maken voor over bijvoorbeeld 30 jaar. Simpel gezegd zou het zomaar kunnen dat de huidige crisis en werkloosheid op een voor ons redelijke termijn, maar zéker voor onze kinderen, een positief effect heeft op de economie, het milieu, onze gezondheid, het onderwijs en zeer waarschijnlijk op onze relaties met anderen. Het is niet het allerbelangrijkst om eerst te willen weten hoe en waarom dit een mogelijkheid gaat worden maar veel meer om het beeld van de positieve effecten van de crisis te verkiezen boven negatieve ideeën.

Als je meer informatie wil over dat de oceanen sterven, dan kan je naar de bron van dit artikel gaan. De foto die bij “Oceanen sterven” hoort is van freedigitalphoto.